Przeglądając historię inscenizacji Wyzwolenia, z łatwością można zauważyć, iż nie powtórzyło ono sukcesów Wesela, które gościło na scenach teatrów blisko sto pięćdziesiąt razy. Z Wyzwoleniem od samego początku wiązały się przeróżne problemy. Utworowi zarzucano rozwlekłość,...
Największym zaskoczeniem były muzyczne wstawki, bliższe i odleglejsze hity o dyskusyjnej wartości artystycznej. Piosenki te niebezpiecznie ocierały się o granicę kiczu, jednak w mojej ocenie jej nie przekroczyły. Przeciwnie, nadały sztuce jakiś tragicznie współczesny wymiar....
Tryptyk to konstrukcja, która spina widowiska teatru STU od Spadania po Akropolis. Zapewne Jasiński na czas zenitu swojej drogi twórczej zechce jeszcze wprowadzić Dziady Mickiewicza na Skałkę albo na Wawel, żeby porównać je z inscenizacjami...
Wyspiański marzył się Krzysztofowi Jasińskiemu od dawna. Założyciel i dyrektor artystyczny krakowskiego Teatru STU traktował go jako osobiste fatum, własny teatr niemożliwy. Dowodem na to, że artystyczne marzenia potrafią się spełniać – i to w...
Trzeci dzwonek. Na salę wchodzi widownia, zasiadają politycy, generał, ksiądz, profesorowie, studenci szkół teatralnych, recenzenci, przyjaciele i współpracownicy Krzysztofa Jasińskiego. Przedstawiciele głównie wyższych, ale różnych klas społecznych. Scena jest minitaturą szekspirowskiego teatru „Glob" - zbudowana na...
Krzysztof Jasiński, dyrektor teatru STU, z okazji 50-lecia krakowskiej sceny postanowił rozpocząć wyjątkową wędrówkę z Wyspiańskim. Trzy wielkie teksty - „Wesele", „Wyzwolenie" i „Akropolis" połączył w tryptyk i zabrał publiczność w podróż przez historię teatru,...
"Wędrowanie wg S. Wyspiańskiego cz. I Wesele" w reż. Krzysztofa Jasińskiego w Teatrze STU w Krakowie. Pisze Jan Bończa-Szabłowski w Rzeczpospolitej. «W krakowskim Teatrze STU "Wesele" Wyspiańskiego zostało wystawione z szacunkiem i współcześnie - pisze Jan...
Jutro wieczorem Konrad, ten dzielny chłopczyk, uśmiechnie się czule do kolejnego chłopczyka, który weźmie w "Wyzwoleniu" lekcję nieuchronnej bezradności. W finale – niewiele taktów przed ukłonami w jasnym świetle, po których pójdą odpocząć, by na drugi...
Wielka scena otworem, przestrzeń wokół ogromna, jeszcze gazu i ramp nie świecono. Kto ci ludzie pod ścianą? Cóż tu czynić im dano? Czy to rzesza biedaków bezdomna? Głowy wsparli strudzone, cóż ich twarze zmarszczone? Przecież pracę ich dzienną...